تماس جنسی از راه دهان

تماس جنسی از راه دهان

شنبه 18 آذر ماه سال 1391 ساعت 06:00

ماس جنسی و تحریک از راه دهان با واژن (عضو جنسی زنانه) و یا با آلت تناسلی مرد را تماس جنسی امن نمی شناسند. تحقیقات تاکنون ثابت کرده اند که تماس از راه دهان می تواند ویروس اچ. آی. وی. و علاوه بر آن دیگر بیماری های مقاربتی سرایتی را انتقال دهد.

* تحریک جنسی از راه دهان مسئله ای که عمومیت دارد
تماس از راه دهان تحریک بر انگیزبوده و قوه جنسی را تحرک می دهد. این کار از طریق مکیدن پنیس (آلت تناسلی مرد)، و یا لیسیدن واژن(عضو جنسی زنانه) و مقعد صورت می گیرد.
"Fellatio" نام لاتین روشی است که در آن آلت مرد توسط زبان تحریک می شود.
"Cunnilingus" به روشی گفته می شود که دهان به تحریک واژن(عضو جنسی زنانه) و چوچوله می پردازد.
"Anilingus" اصطلاح لاتین روشی است که دهان با مقعد برای تحریک در تماس است.

مطالعات نشان می دهد که تماس جنسی دهانی معمولاً دربین همه گروه های سنی که این جوانان را هم شامل می شود، رایج است و در بین بسیاری از شرکای جنسی زن و مرد وهمچنین بین شرکای جنسی هم جنس رواج دارد.

دربین جوانان به خصوص خانم های جوان ممکن است به دلیل عدم تمایل به دخول و حفظ بکارت به عنوان نوعی تمرین در رشد توانایی جنسیتی ویا پاسخ به کنجکاوی های روابط جنسی این عمل جالب باشد که با توجه به خطر انتقال ویروس بهتر است که با هیچ یک از گروه های شرکای جنسی انجام ندهید.
(البته درتحریک دهانی آلت تناسلی مردانه در صورت استفاده صحیح از محافظ کاندوم، خطر انتقال بسیار ناچیز خواهد بود.)

* تماس جنسی دهانی و خطر انتقال ویروس اچ. آی. وی.
خطر انتقال ویروس اچ. آی. وی. از یک شریک جنسی آلوده از طریق تماس جنسی دهانی بسیار کمتر از ریسک انتقال اچ. آی. وی. از طریق نزدیکی مقعدی و واژینال است. از این جهت که، مشخص کردن میزان دقیق خطر ریسک انتقال ویروس اچ. آی. وی. از راه سکس دهانی مشکل است. بعلاوه اینکه بیشتر اشخاص در روابط جنسی شان شکل های دیگری از تماس های جنسی را علاوه بر رابطه دهانی دارند. مانند دخول در واژن و یا مقعد. به این دلیل مشکل می توان مشخص کرد که این انتقال نتیجه تماس دهانی بوده و یا نتیجه تماس های خطرناک دیگربوده است.
ضمن این که علاوه برخطر انتقال ویروس اچ. آی. وی. در تماس دهانی بیماری هایی سرایتی مقاربتی نیز از این راه منتقل می شوند.

وقتی که پزشکان خطرانتقال دادن یک آلودگی مسری مانند اچ. آی. وی را توصیف می کنند بیشتر از اصطلاح "خطر بالقوه" ویا "خطر نظری" استفاده می کنند. به زبانی ساده تر "خطر بالقوه" یعنی انتقال از یک شخص به شخصی دیگر ممکن است، هر چند که تاکنون مدارکی مستند برای اثبات قطعی آن وجود ندارد.

" خطر بالقوه" به معنی "خطر مستند" نیست. به کلام دیگر انتقال آلودگی با ویروس اچ. آی. وی. از نظر "نظری ممکن" است اما الزاماً منظور این نیست که حتماً اتفاق خواهد افتاد. "خطر مستند" در توصیف "انتقالی" استفاده می شود که مدارک مستند علمی کافی برای اثبات آن وجود داشته باشد.

* خطر انتقال ویروس در تماس دهانی با پنیس ( آلت تناسلی مردانه)
 خطر بالقوه:
در تماس دهانی با آلت مردانه به شکل "نظری" خطر انتقال برای شریکی که تماس دهانی را انجام می دهد (کسی که آلت را با دهان خود تحریک می کند) وجود دارد. بدلیل اینکه آلودگی از طریق ترشحات پیش ازمنی و منی به دهان راه پیدا می کند.
برای شخصی که آلت وی بوسیله دهان شریک جنسی اش تحریک می شود نیز، از نظر "نظری" خطر انتقال آلودگی وجود دارد به دلیل آن که آلودگی مستقیماً از ترشحات دهان بوسیله خراش، بریدگی روی پنیس و همچنین از طریق منی با خون تماس پیدا می کند.

خطر مستند:
البته میزان خطر به مراتب بسیار کمتر از خطر تماس جنسی مقعدی و واژینال است.
"ضمناً ویروس اچ. آی. وی. می تواند به شخص دریافت کننده انتقال پیدا کند حتی در مواقعی که انزال صورت نگرفته و مایع منی خارج نشده باشد."

* خطر انتقال ویروس در تماس دهانی با واژن (عضو جنسی زنانه)
خطر بالقوه:
در تماس دهانی با عضو جنسی زنانه به شکل "نظری" خطر انتقال برای شریکی که تماس دهانی را انجام می دهد (کسی که واژن را با دهان خود تحریک می کند) وجود دارد. بدلیل اینکه مایعات مهبلی آلوده و خون واژن آلوده می تواند به داخل دهان راه پیدا می کند. (این مسئله محدود به خون دوران قاعدگی نمی شود.)
برای خانمی که عضو جنسی وی بوسیله دهان شریک جنسی اش تحریک می شود نیز، از نظر "نظری" خطر انتقال آلودگی وجود دارد، اگر ویروس و یا خون آلوده ازمایعات دهان و به واژن و زخم های مهبلی و یا دیواره واژن تماس پیدا کند.

خطر مستند:
میزان خطر انتقال اچ. آی. وی. در این مورد نیز به مراتب بسیار کمتر از خطر انتقال ویروس از طریق تماس جنسی مقعدی و واژینال است. در هر صورت در چندین مورد گزارش شده از انتقال ویروس ازطریق دهان، بیشتر تماس دهانی با واژینال گزارش شده است.

* خطر انتقال ویروس در تماس دهانی با مقعد
خطر بالقوه:
در تحریک دهانی مقعد نیز به شکل "نظری" خطر انتقال برای شریکی که تماس دهانی را انجام می دهد (کسی که مقعد را با دهان خود تحریک می کند) وجود دارد. بدلیل اینکه این عضو در معرض خون آلوده قرار دارد که از ضایعات، ترشحات و خونی که بر اثر برش، زخم و یا خراش در اطراف مقعد پدید می آید به داخل دهان راه پیدا می کند.
برای شریک جنسی که مقعد وی بوسیله دهان دیگری تحریک می شود نیز، از نظر "نظری" خطر انتقال آلودگی وجود دارد، اگر ویروس و یا خون آلوده ازمایعات دهان و با مقعد تماس پیدا کند.

خطر مستند:
مواردی مستدل ومستند از انتقال بوسیله تماس دهانی با مقعد ثبت شده است.

* کاستن خطر انتقال ویروس اچ. آی. وی. در تماس جنسی دهانیپزشکان مواردی را گزارش کرده اند که ویروس اچ. آی. وی. از طریق تماس جنسی دهانی انتقال یافته است.
خطر دریافت آلودگی به ویروس اچ. آی. وی. از طریق تماس جنسی دهانی را می توان با استفاده از کاندوم های لاتکس کاهش داد.

منابع :www.aids-ir.org
ضروریات پزشکی قانونی ، دکتر مازیار اشرفیان بناب،انتشارات تیمورزاده ، چاپ اول

نوشته شده توسط عباس کریمی | موضوع: علمی | چاپ | نظرات(0)

خطرات رابطه جنسی دهانی

شنبه 18 آذر ماه سال 1391 ساعت 05:56

سه شنبه 25 مرداد 1390 ، ساعت 21:03 - کد: 18647
مطالعات انجام شده حاکی از آن است که رابطه جنسی دهانی کاملا بی خطر نیست، هم برای فاعل و هم برای مفعول امکان انتقال std وجود دارد.

مطالعات انجام شده حاکی از آن است که رابطه جنسی دهانی کاملا بی خطر نیست، هم برای فاعل و هم برای مفعول امکان انتقال std وجود دارد.

std = sexually transmitted diseases = بیماریهای جنسی سرایتی
active partner = فاعل
receptive partner = مفعول

- چه بیماریهای جنسی (std) از طریق رابطه جنسی دهانی منتقل می شود؟

شایعترین بیماری جنسی منتقله از طریق رابطه جنسی دهانی، هرپس است (herpes simplex virus = hsv)
هرپس دو نوع کلی دارد: hsv-1 که منجر به دانه هایی در اطراف دهان می شود (تاول تبخالی) درحالیکه hsv-2 منجر به زخمهای تناسلی می گردد

- hpv که مخفف human papilloma virus است هم ممکن است از طریق رابطه جنسی دهانی منتقل شود و منجر به زگیلهایی در اطراف و یا داخل دهان گردد.
مشخص شده است که گنوره (gonorrhea) از فرد آلوده در طی رابطه جنسی دهانی به فرد مقابل منتقل گردد و سپس عفونت از گلوی آن فرد به ناحیه تناسلی افراد بعدی منتقل شود. بدن بطور طبیعی در طی ۳ ماه میتواند باکتریهای گنوره در گلو را از بین ببرد ولی عفونت ناحیه تناسلی نیاز به درمان آنتی بیوتیکی دارد.
امکان انتقال کلامیدیا (chlamydia) هم از طریق رابطه جنسی دهانی وجود دارد، اگرچه کمتر رخ میدهد. کلامیدیا و گنوره منجر به زخم گلو می شوند (sore throat). خیلی از افراد ممکن است آلوده به این میکروب باشند ولی بدون علامت بوده و از آن آگاه نباشند.

- سیفلیس (syphilis) هم در شرایط خاص امکان انتقال در طی رابطه جنسی دهانی را دارد و آن هم در صورتی است که دهان در تماس با زخم باز یا راش پوستی عفونی قرار گیرد
احتمال انتقال عفونتهای دستگاه گوارشی و انگلها هم درصورت تماس دهان با مقعد وجود دارد.
هپاتیت a ویروسی است که در مدفوع فرد آلوده وجود دارد و در طی تماس دهانی-مقعدی امکان انتقال دارد.
هپاتیت b بطور کلی در خون است و تنها درصورتیکه در تماس رابطه جنسی دهانی ، خونی وجود داشته باشد منتقل می شود.

- آیا hiv از طریق رابطه جنسی دهانی منتقل میگردد؟

انتقال hiv در طی رابطه جنسی دهانی برای هر دو فرد فاعل و مفعول با احتمال کم (small risk) وجود دارد.
احتمال انتقال از فرد مفعول hiv مثبت به فاعل سالم در صورتی امکانپذیر است که فاعل در تماس با ترشحات جنسی (مایع منی یا ترشحات واژن) یا خون (خون عادت ماهانه یا زخمی در ناحیه تناسلی یا مقعدی) مفعول به بریدگی-زخم یا جراحت یا منطقه ملتهبی در دهان یا گلوی فرد فاعل برسد.

پوشش دهان و گلو در برابر عفونتهای ویروسی (همانند hiv) بسیار مقاوم است و اگر فرد سالم باشد امکان انتقال محتمل نیست.
بعلاوه امکان انتقال از مفعول hiv مثبت به فاعل سالم، در طی رابطه جنسی دهانی، خیلی کم است دلیل آن هم این است که میزان hiv موجود در بزاق دهان بسیار بسیار کم است و به اندازه ای نیست که منجر به آلودگی فرد مقابل گردد. تنها خطر در این حالت ممکن است بخاطر وجود زخم خونریزی دهنده یا لثه خونریزی دهنده در فرد hiv مثبت باشد که خون را به مخاط دستگاه تناسلی یا مقعدی و یا زخم و جراحتی که ممکن است فرد سالم مقابل داشته باشد، منتقل کند (هپاتیت c هم از این طریق منتقل میگردد)

ریسک انتقال hiv از فرد آلوده از طریق رابطه جنسی دهانی بسیار کمتر از ریسک آن در طی anal یا vaginal است

تعیین دقیق میزان ریسک انتقال hiv در نتیجه رابطه جنسی دهانی بسیار مشکل است چراکه اکثر افرادی که رابطه جنسی دارند تنها منحصر به رابطه جنسی دهانی نمی شود و فرمهای دیگر رابطه جنسی (آنال یا واژینال) را هم شامل می شود بنابراین تعیین اینکه انتقال hiv از طریق رابطه جنسی دهانی بوده یا فرمهای دیگر رابطه جنسی، بسیار مشکل است.

نهایتا اینکه عوامل متعددی ریسک انتقال hiv از طریق رابطه جنسی دهانی را افزایش می دهند منجمله زخمها و جراحات دهانی- خونریزی لثه-زخمهای تناسلی- سوراخ کردن دهان (oral piercing) و حضور همزمان دیگر بیماریهای جنسی

خطر انتقال ویروس در تماس دهانی با پنیس ( آلت تناسلی مردانه)
 

خطر بالقوه:
 
در تماس دهانی با آلت مردانه به شکل “نظری” خطر انتقال برای شریکی که تماس دهانی را انجام می دهد (کسی که آلت را با دهان خود تحریک می کند) وجود دارد. بدلیل اینکه آلودگی از طریق ترشحات پیش ازمنی و منی به دهان راه پیدا می کند.
برای شخصی که آلت وی بوسیله دهان شریک جنسی اش تحریک می شود نیز، از نظر “نظری” خطر انتقال آلودگی وجود دارد به دلیل آن که آلودگی مستقیماً از ترشحات دهان بوسیله خراش، بریدگی روی پنیس و همچنین از طریق منی با خون تماس پیدا می کند.

خطر مستند:
 
البته میزان خطر به مراتب بسیار کمتر از خطر تماس جنسی مقعدی و واژینال است.
“ضمناً ویروس اچ. آی. وی. می تواند به شخص دریافت کننده انتقال پیدا کند حتی در مواقعی که انزال صورت نگرفته و مایع منی خارج نشده باشد.”

خطر انتقال ویروس در تماس دهانی با واژن (عضو جنسی زنانه)
 

خطر بالقوه:
 
در تماس دهانی با عضو جنسی زنانه به شکل “نظری” خطر انتقال برای شریکی که تماس دهانی را انجام می دهد (کسی که واژن را با دهان خود تحریک می کند) وجود دارد. بدلیل اینکه مایعات مهبلی آلوده و خون واژن آلوده می تواند به داخل دهان راه پیدا می کند. (این مسئله محدود به خون دوران قاعدگی نمی شود.)

برای خانمی که عضو جنسی وی بوسیله دهان شریک جنسی اش تحریک می شود نیز، از نظر “نظری” خطر انتقال آلودگی وجود دارد، اگر ویروس و یا خون آلوده ازمایعات دهان و به واژن و زخم های مهبلی و یا دیواره واژن تماس پیدا کند.

خطر مستند:
 
میزان خطر انتقال اچ. آی. وی. در این مورد نیز به مراتب بسیار کمتر از خطر انتقال ویروس از طریق تماس جنسی مقعدی و واژینال است. در هر صورت در چندین مورد گزارش شده از انتقال ویروس ازطریق دهان، بیشتر تماس دهانی با واژینال گزارش شده است.

خطر انتقال ویروس در تماس دهانی با مقعد
 

خطر بالقوه:
 
در تحریک دهانی مقعد نیز به شکل “نظری” خطر انتقال برای شریکی که تماس دهانی را انجام می دهد (کسی که مقعد را با دهان خود تحریک می کند) وجود دارد. بدلیل اینکه این عضو در معرض خون آلوده قرار دارد که از ضایعات، ترشحات و خونی که بر اثر برش، زخم و یا خراش در اطراف مقعد پدید می آید به داخل دهان راه پیدا می کند.

برای شریک جنسی که مقعد وی بوسیله دهان دیگری تحریک می شود نیز، از نظر “نظری” خطر انتقال آلودگی وجود دارد، اگر ویروس و یا خون آلوده ازمایعات دهان و با مقعد تماس پیدا کند.

خطر مستند:
 
مواردی مستدل ومستند از انتقال بوسیله تماس دهانی با مقعد ثبت شده است.
کاستن خطر انتقال hiv در تماس دهانی
پزشکان مواردی را گزارش کرده اند که hiv از طریق تماس دهانی انتقال یافته است.
خطر آلودگی به hiv از طریق تماس دهانی را می توان با استفاده از کاندوم های لاتکس کاهش داد.

منبع : تبیان

نوشته شده توسط عباس کریمی | موضوع: علمی | چاپ | نظرات(0)

بیماریهای عفونی منتقله در حین فعالیت جنسی

شنبه 18 آذر ماه سال 1391 ساعت 05:55

اسفند ۱۰, ۱۳۸۷ توسط : admin   موضوع : بیماری واگیر, برای پسرها و دخترها, جهان پزشکی, خبر پزشکی, دندان پزشکی, رابطه جنسی و عشق

۲ نظر

بیماریهای عفونی به آن دسته از بیماریهایی می گویند که از فردی به فرد دیگر قابل انتقال است. عفونتهای منتقله جنسی نیز یک نوع از این بیماریهاست که در حین فعالیت جنسی انتقال می‌یابد.
سه نوع میکروب می‌تواند عامل این‌گونه عفونتها باشد:
الف) انگل: انگلها حیوانات کوچکی هستند که از طریق فردی که آلوده می‌کنند تغذیه می‌کنند. فرد آلوده، میزبان نامیده می‌شود. شپش های ناحیة تناسلی نمونه‌ای از اینگونه انگلهای منتقله جنسی است.
ب) باکتری: باکتریها موجوداتی هستند که تنها از یک سلول تشکیل شده‌اند. آنها به همدیگر می‌پیوندند تا از بدن میزبان تغذیه کنند. باکتریهای سوزاک، سیفلیس، کلامیدیا و شانکروئید نمونه‌هایی از باکتریهای عامل برخی بیماریهای منتقله جنسی هستند.
ج) ویروس‌: ویروس‌ها مولکولهای پیچیده‌ای هستند که تنها پس از حمله به سلولهای میزبان می‌توانند تکثیر یابند. ایدز، تبخال تناسلی و هپاتیت نمونه‌هایی از ویروسهای عامل بیماریهای منتقله جنسی هستند.
معمولاً عفونتهایی که توسط ویروس بوجود می‌‌آید قابل درمان کامل نیستند و تنها در برخی موارد می‌توان عفونت را کنترل نمود. برای انگلها درمان دارویی وجود دارد و باکتریها نیز با آنتی‌بیوتیک درمان می‌شوند.
بیماریهای شایع منتقله جنسی ویروسی
سه بیماری شایع در این دسته ایدز، تبخال‌تناسلی و زگیل‌ تناسلی است.

ایدز ایدز توسط ویروس HIV منتقل می‌شود. این ویروس توان دفاعی بدن را در مقابل عفونتها تخریب می‌نماید و بدن را مستعد ابتلا به سایر عفونتها می‌نماید که گاه حتی می‌تواند کشنده باشد. ویروس HIV علاوه بر انتقال در حین فعالیت جنسی، از طریق سرنگ مشترک در بین معتادان تزریقی نیز قابل انتقال است.
تاکنون هیچ درمانی برای نابودی کامل ویروس ایدز در بدن شناخته نشده است اما برخی داروهایی وجود دارند که می‌توانند تا حدودی بیماری را کنترل کنند یا پیشرفت آنرا به تعویق بیندازند.
تبخال ‌تناسلی مهمترین علامت آن تاولهای دردناک و زخم‌های باز در ناحیة تناسلی است. معمولاً قبل از ظاهر شدن این علائم، فرد احساس گزگز و یا سوزش در ناحیة تناسلی، پاها و یا باسن می‌کند.
در زن‌ها ممکن است زخمها در واژن به صورت مخفی باشند و حتی ممکن است بعضی از زنان، متوجه بیماری خود نشوند!
زخمها معمولاً در ظرف ۳-۲ هفته از بین می‌رود ولی ویروس همچنان در بدن برای همیشه باقی می‌ماند و حتی ممکن است همین زخمها گاه‌به‌گاه مجدداً ظاهر شوند. در صورتیکه این زخمها خیلی شدید باشند و یا تند‌به‌تند ظاهر شوند، با برخی داروها می‌توان آنرا کنترل نمود. همانطوریکه قبلاً نیز گفته شد این داروها نمی‌توانند ویروس را از بدن حذف نمایند، بلکه تنها می‌توانند علایم را کنترل کنند.

زگیل ‌تناسلی ویروس عامل این بیماری، باعث زگیل در ناحیة تناسلی می‌گردد. در ابتدا، زگیل‌های تناسلی کوچک، سفت و بدون درد هستند، ممکن است در ناحیة واژن و یا آلت مرد باشند، همچنین ممکن است در اطراف مقعد بوجود آیند. اگر در مراحل اولیه درمان نشوند ممکن است بزرگ شوند و نمایی گل‌کلمی و گوشتالو بوجود آورند.
اهمیت این زگیل‌ها در آن است که برخی از آنها ممکن است خطر سرطان دهانه رحم یا سایر سرطانهای منطقه تناسلی را افزایش دهند.
درمان آنها با یک پماد که روی ضایعه مالیده می‌شود امکانپذیر است. درمانهای دیگر نیز برای درمان آن وجود دارد از جمله فریز‌کردن آن با یک جسم بسیار سرد که توسط پزشک انجام می‌گردد. همچنین برای برداشتن زگیل‌های بزرگ ممکن است نیاز به جراحی باشد.

بیماریهای شایع منتقله جنسی باکتریایی سوزاک، سیفلیس و کلامیدیا انواع شایع از این گروه هستند که توسط باکتری منتقل می شوند

کلامیدیا عفونت کلامیدیا می‌تواند ترشح غیر طبیعی از ناحیة تناسلی و سوزش ادرار را بوجود آورد. در صورتیکه این بیماری در زنان درمان نشود، ممکن است عفونت لگنی را بوجود آورد که می‌تواند عامل نازایی یا حاملگی نابجا باشد. حاملگی نابجا زمانی است که جنین به جای آنکه خود را به رحم متصل کند و در آنجا رشد نماید، در لوله‌های رحمی می‌ماند و شروع به رشد می‌کند. از آنجا که لوله‌های رحمی فضایی برای این رشد ندارند، لوله متورم می‌گردد و درد شدیدی را ایجاد می‌کند و حتی ممکن است پاره شود. برای درمان برخی از موارد حاملگی نابجا نیاز به جراحی وجود دارد که به علت آسیب دیدن لولة رحمی، شانس حامله‌ شدن مجدد فرد کم می‌شود و حتی خود ممکن است خطر حاملگی نابجای دیگر را افزایش دهد.
متأسفانه کلامیدیا در برخی از افراد بدون علامت می‌ماند و بدون اطلاع شرکای جنسی از عفونت یکدیگر در صورت عدم رعایت اقدامات محافظتی به آنان انتقال می‌یابد. کلامیدیا با آنتی‌بیوتیک مخصوص قابل درمان است

سوزاک از علایم اصلی این بیماری خروج چرک از واژن در زن و آلت مردانه در مرد است و ادرار کردن را دردناک و سخت می‌کند.
عوارض جدی و خطرناک سوزاک در زنان اتفاق می‌افتد. سوزاک نیز می‌تواند مانند کلامیدیا به عفونت لگن بینجامد و خطر حاملگی نابجا و نازایی را افزایش دهد. پنی‌سیلین و برخی از آنتی‌بیوتیکهای قوی دیگر می‌توانند سوزاک را درمان کنند

سیفلیس علایم این بیماری ممکن است بسیار تدریجی آغاز شود یا حتی ناگهان قطع شود؛ به همین جهت ممکن است در ابتدا فرد متوجه بیماری خود نشود. اولین علامت معمولاً زخم باز و بدون درد است که ممکن است بر روی آلت مردانه، اطراف و یا داخل واژن، اطراف‌ دهان، اطراف مقعد و یا حتی روی دستها بوجود آید. سیفلیس در صورتیکه درمان نشود می‌تواند به بیماری بسیار خطرناکتری تبدیل شود که کل بدن را درگیر کند. در این صورت ابتدا دانه‌های پوستی به صورت موقت در بدن ظاهر می‌شود و پس از آن قلب و دستگاه عصبی را آلوده می‌کند. پیشرفت بیماری آرام است و حتی سالها ممکن است طول بکشد تا به درکیری قلب و دستگاه عصبی ختم شود. درمان این بیماری با آنتی‌‌بیوتیک امکان‌پذیر است

بیماریهای منتقله جنسی انگلی شپش‌ ناحیة تناسلی شایعترین بیماری منتقله جنسی انگلی است.
شپش عانه موهای ناحیة تناسلی را آلوده می‌کند و با مکیدن خون فرد آلوده زندگی می‌کند. انتقال آن در حین تماس جنسی ویا حتی از طریق لباسها و اجسام آلوده مانند توالت‌فرنگی و یا ملحفه است. این شپش‌ها باعث خارش می‌شوند. شپش به خودی خود باعث خونریزی از پوست نمی‌شود ولی با خارش ‌دادن محل، خونریزی بوجود می‌آید.
در صورت دقت با چشم غیر مسلح هم می‌توان این شپش‌ها را مشاهده کرد و با یک عدسی ممکن است تخم‌های آنها نیز مشاهده شوند. آنها غالباً به پایة موها یعنی جایی که مو از پوست بیرون آمده است می‌چسبند.
این شپش‌ها با داروهای موضعی که پزشک تجویز می‌کند و یا حتی با بعضی از شامپو‌هایی که در داروخانه‌ها بدون نسخه قابل خریداری است ازبین می‌روند.

علایم و تشخیص بیماریهای منتقله جنسی آیا شما در معرض ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی هستید، بسیار مهم و لازم است که شما علایم شایع این بیماریها را بدانید تا در صورت مشاهدة آنها، حتی با وجودیکه علایم به نظر شما خفیف باشد، بلافاصله به پزشک مراجعه نمایید.
بعضی از علایم شایع این بیماریها عبارتند از:
سوزش در ناحیة تناسلی
خارش در ناحیة تناسلی
خارج شدن ترشحات از پیشابراه و یا واژن
زخم در ناحیة تناسلی، دهان و یا مقعد
زگیل در ناحیة تناسلی و یا مقعد
لمس توده در ناحیة تناسلی و یا مقعد
بوی بد و متعفن از ناحیة تناسلی
تخلیه مدفوع دردناک
مجدداً قابل تأکید است که از آنجا که در بسیاری از موارد این بیماریها می توانند بدون علامت ظاهر شوند، لازم است که افراد در معرض خطر ، دائماً از نظر این بیماریها بررسی شوند. بسیاری از علایم مانند: زخمها، دانه‌های پوستی و ترشحات ممکن است برای مدتی خاموش شوند که این به معنای درمان بیماری نیست. بسیاری از ویروسها ممکن است دوره‌ای بدون علامت و دوره‌ای علامت‌دار شوند و در هر حال در بدن باشند.
پزشک معمولاً بعد از گرفتن شرح حالی از نحوة فعالیت جنسی، به دقت ناحیة تناسلی، مقعد و دهان را معاینه می‌کند و ممکن است از ترشحات و یا زخمهای باز نمونه بگیرد. گاهی نیاز به آزمایش ادرار می‌شود و یا ممکن است به آزمایش خون نیار باشد.
در صورتیکه پزشک به شما گفت که شما مبتلا به یک عفونت منتقلة جنسی شده‌اید، ‌می‌بایستی شریک جنسی خود را مطلع نمایید تا این فرصت را به او بدهید که او نیز مورد بررسی و در صورت نیاز درمان به موقع قرار گیرد. اگر به شریک جنسی خود اطلاع ندهید، او در صورت ابتلا در معرض بیماری خطرناک‌تر قرار می‌گیرد و شما نیز ممکن است خود مجدداً آلوده شوید

درمان و پیشگیری بیماریهای منتقله جنسی درمان بر اساس تشخیص دقیق نوع بیماری توسط پزشک به شما پیشنهاد می‌گردد. بیماریهایی که توسط باکتری و انگل بوجود می‌آیند مانند: سوزاک، سفلیس، کلامیدیا و شپش عانه معمولاً با درمان آنتی‌بیوتیک و درمان مخصوص به راحتی درمان می‌شوند.
بیماریهایی که توسط ویروسها منتقل می‌شوند مانند: هپاتیت، ایدز و زگیل تناسلی قابل درمان کامل با دارو نیست و درمانهای موجود به کنترل بیماری کمک می‌کند و ممکن است موفقیت‌آمیز نباشند.
در صورتیکه تاکنون هیچ تماس جنسی نداشته‌اید، به هیچ عنوان در معرض ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی نیستید. با این وجود، بعضی از بیماریها مانند: ایدز و هپاتیت از طریق سوزن آلوده نیز قابل انتقال هستند.
اگرتنها یک شریک جنسی دارید که او نیز شریک جنسی دیگری ندارد و هیچیک قبلا نیز به این بیماریها مبتلا نشده اید، شما در معرض ابتلا به این بیماریها نیستید مشروط به اینکه رابطة جنسی مقعدی و یا دهانی نداشته باشید.
کسانی که شرکای جنسی متعدد دارند به خصوص زمانیکه از تاریخچة جنسی آنان مطلع نیستند بسیار در معرض ابتلا به این بیماریها هستند
در زیر ۷ توصیه‌ برای پیشگیری از ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی پیشنهاد می‌شود:
۱) همیشه و به درستی از کاندوم مردانه استفاده نمایید. استفاده از کاندوم ۱۰۰% تضمین کننده عدم ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی نیست (بخصوص زمانیکه به درستی و همیشه استفاده نشوند) ولی خطر ابتلا به این بیماریها را بسیار کاهش می‌دهد.
۲) بعد از تماس جنسی، ناحیة خارجی تناسلی را با آب و صابون بشورید. شستن و دوش داخل واژن نه تنها کمکی به پیشگیری از بیماریهای منتقله جنسی و یا جلوگیری از بارداری نمی کند، بلکه با از بین بردن سدهای دفاعی طبیعی بدن، خطر این عفونتها و گسترش آن به مناطق بالاتر را اضافه می کند. پس منظور تنها شستشوی دستگاه تناسلی خارجی (مردانه، زنانه) است.
۳) بعد از تماس جنسی، ادرار کنید تا برخی از باکتریهای وارد شده خارج شوند.
۴) در حین قاعدگی، تماس جنسی نداشته باشید در این زمان مستعد انتقال عفونت هستید.
۵) از نزدیکی از راه مقعد اجتناب کنید. درون مقعد و رکتوم میکروبهای فراوانی وجود دارد که می‌تواند عامل بیماریهای منتقله جنسی در مرد و زن باشند. دهان، ناحیة تناسلی مرد و ناحیةتناسلی زن نبایستی با شیء و بخشی از بدن مانند آلت تناسلی مرد که در تماس با مقعد یا رکتوم بوده است تماس پیدا کند در غیر اینصورت خطر عفونت وجود دارد.
۶) از تمیز کردن واژن با دوش اجتناب کنید زیرا که بدینوسیله بسیاری از باکتریهای محافظتی را از بین می‌برید و خطر ابتلا به بیماریهای منتقله جنسی را افزایش می‌دهید.
۷) در هنگام تماس جنسی از چرب کننده‌ها استفاده نمایید و بدینوسیله خطر آسیب مخاطی را کاهش دهید. توجه داشته باشید که اگر از کاندوم استفاده می کنید از استفاده همزمان از چرب کننده های با پایه نفتی مانند وازلین و یا روغن بچه همراه کاندوم اجتناب کنید زیرا که این مواد باعث از بین بردن کاندوم می شوند و در نتیجه خطر حاملگی ناخواسته و انتقال بیماریهای منتقله جنسی وجود دارد. برای چرب کردن می بایستی از مواد با پایه آبی مانند ژل پزشکی استفاده نمایید
خلاصه
بیماریهای منتقله جنسی از بیماریهای عفونی شایع هستند که نه تنها عامل زخم و بوی تعفن و ترشحات از ناحیة تناسلی هستند بلکه می‌توانند عوارض خطرناک‌تر و جدی‌تری مانند عوارض عصبی، سرطان، نازایی و حتی مرگ را ایجاد نمایند.
پیشگیری از این بیماریها با رعایت نکات ساده و بهداشتی امکانپذیر است. خوشبختانه با پیشرفتهای پزشکی بسیاری از این بیماریها در حال حاضر قابل درمان هستند مشروط به اینکه به سرعت تشخیص داده شوند و درمان شوند. بدلیل آنکه برخی از این بیماریها ممکن است بدون علامت باشند، لازم است که افراد در معرض خطر دائماً از نظر ابتلا به این بیماریها تحت بررسی قرار گیرند.

متادون

درمان نگهدارنده با متادون

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

پرش به: ناوبری، جستجو

گمان می‌رود که این مقاله ممکن است ناقض حق تکثیر باشد، اما بدون داشتن منبع امکان تشخیص قطعی این موضوع وجود ندارد. اگر می‌توان نشان داد که این مقاله حق نشر را زیر پا گذاشته است، لطفاً مقاله را در ویکی‌پدیا:مشکلات حق تکثیر فهرست کنید. اگر مطمئنید که مقاله ناقض حق تکثیر نیست، شواهدی را در این زمینه در همین صفحهٔ بحث فراهم آورید. خواهشمندیم این برچسب را بدون گفتگو برندارید.

این مقاله نیازمند ویکی‌سازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوه‌نامه، محتوای آن را بهبود بخشید.

محتویات

 [نهفتن] 

• ۱ مروری بر تاریخچهٔ ایجاد درمان نگهدارنده با متادون(MMT)
• ۲ استفاده از متادون به عنوان دارو
• ۳ شیوه و مقدار مصرف متادون در درمان نگهدارنده
• ۴ کارآیی درمان نگهدارنده
• ۵ ترک درمان
• ۶ پانویس
• ۷ منابع
• ۸ جستارهای وابسته

مروری بر تاریخچهٔ ایجاد درمان نگهدارنده با متادون(MMT)[ویرایش]

درمان سوء مصرف مواد همواره با چالشهای زیادی همراه بوده‌است. درمان نگهدارنده با متادون از مهمترین دستاوردهای دانشمندان در زمینهٔ درمان بوده‌اند. این روش اولین بار در سال ۱۹۶۴ در دانشگاه راکفلر استفاده شد. در سال ۲۰۰۲ تقریباً ۲۱۵۶۰۰ بیمار در امریکا تحت این درمان قرار گرفتند. در ۲۰۰۴،۴۷ کشور این برنامه را شروع و ۵۰۰۰۰۰ بیمار در سرتاسر جهان در آن شرکت کردند.^[۱]

استفاده از متادون به عنوان دارو[ویرایش]

متادون یک مخدر صناعی است که در آلمان دقیقاً قبل از جنگ جهانی دوم تولید شد. در سال ۱۹۴۱ در آلمان معرفی شد اما پزشکان آلمانی به علت عدم دانستن دوز بی خطر دارو از آن استفاده نمی‌کردند. بعد از جنگ متادون در آمریکا مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که این دارو اثراتی مشابه مورفین ولی با طول اثر بلندمدت تر دارد. این بررسی‌های ابتدایی به استفاده از متادون برای بی دردی و کاهش علائم سندرم ترک هروئین منجر شد. به عنوان داروی نگهدارنده، متادون اثرات ویژه‌ای دارد. در صورت استفاده از دوز مناسب، تک دوز آن بیمار را برای ۲۴ تا ۳۶ ساعت بدون ایجاد یوفوریا، سدیشن، یا بی دردی پایدار نگه می‌دارد. بنابراین بیمار می‌تواند کارکردهای عادی خود را بدون اختلال در فعالیت‌های فیریکی یا ذهنی داشته باشد. بیماران درک درد و واکنش‌های احساسی عادی خواهند داشت. مهمتر از همه اینکه متادون میل شدید دائمی به مخدرها و گرسنگی برای آنها که عوامل عمدهٔ عود هستند را از بین می‌برد. سیمل و کریک گزارش نموده‌اند که استفادهٔ مزمن از اپیوئیدهای کوتاه اثر تاثیر عمده‌ای بر پاسخ دهی به استرس دارد. مصرف کننده در سیکل‌های مصرف هروئین دچار افزایش پاسخ و در سیکل‌های عدم مصرف دچار کاهش پاسخدهی می‌گردد. و در طی مصرف نگهدارنده با متادون به سطح پایه و نرمال پاسخ به استرس باز می‌گردد. سیکل‌های مصرف کوتاه مدت بر عملکرد سیستم هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال اثر می‌گذارد و مصرف نگهدارندهٔ متادون آن را نرمال می‌کند. مطالعات تصویری مغز نیز نشان می‌دهند که اختلالات نوروبیولوژیک مغزی ناشی از مصرف نارکوتیک‌ها می‌توانند برای مدت طولانی باقی بمانند و مغز مصرف کنندگان متادون به مغز گروه کنترل از مغز ترک کنندگان مواد شبیه تر است. تحمل متقاطع یا بلوک، خصوصیت مهم دیگر این داروها است. در دوزهای کافی متادون اثر نارکوتیکهای خیابانی (مانند هروئین در دوز معمول) را بلوک کرده و احتمال مصرف آن در حدی که باعث overdose شود را کاهش می‌دهد. به این علت که تحمل نسبت به این دارو ثابت می‌ماند بیماران –در مواردی حتی تا ۲۰ سال – بر دوز مشابهی باقی می‌مانند. در نهایت، متادون از نظر دارویی، دارویی با عوارض جانبی بسیار اندکی می‌باشد.^[۲]

شیوه و مقدار مصرف متادون در درمان نگهدارنده[ویرایش]

صحبت‌های زیادی در مورد پروتکل و دوز مصرفی مناسب متادون شده‌است. عده‌ای از پزشکان به علت تمایل به ترک کامل مواد از ابتدا از دوزهای پایین متادون استفاده می‌کردند؛ این پزشکان این تصور اشتباه را داشتند که راحت تر می‌توان دوزهای پایین متادون را قطع و به هدف کامل رسید. بیماران نیز با این تصور که متادن استخوان‌ها را خراب، لیبیدو را کاهش می‌دهد و ترک آن سخت تر از هروئین است در مقابل مصرف دوز دارویی کافی مقاومت می‌کنند. با وجود آنکه بسیاری از درمانگران ترک کامل را هدف خود قرار می‌دهند این هدف مشکل زا است و رسیدن یه آن برای اغلب بیماران دشوار است. به هر صورت در حال حاضر شواهد علمی کافی وجود دارد که از استفاده از دوز کافی حمایت می‌کند و بیان می‌دارد که دوز کمتر از mg۶۰ تنها برای عدهٔ محدودی از بیماران مناسب می‌باشد. مطالعات نشان می‌دهد رابطهٔ مستقیمی بین کاهش دوز متادون و مصرف هروئین وجود دارد. در بررسی ۲۴ مقاله دربارهٔ مصرف متادون در آمریکا، این نتیجه حاصل شد کهmg۶۰ حداقل دوز کافی برای قطع مصرف هروئین بوده و درمان نگهدارنده با دوز که(mg۴۰-۲۰) ناکافی می‌باشد. نیمه عمر متادون ۲۴-۳۶ ساعت می‌باشد. ۱۲ ساعت بعد از تجویز دوز ابتدایی، نیمی از متادون در خون باقی می‌ماند و دوز دوم به آن اضافه می‌شود. نتیجهٔ این عمل افزایش قابل توجه در میانگین سطح متادون بدون افزایش در دوز آن است. این فرایند تجمع ادامه می‌یابد تا بعد از ۴-۵ نیمه عمر یا روز به سطح پایداری در خون برسد. درس مهم بالینی ای که باید گرفت این است که اثر دارو در غیاب افزایش دوز، افزایش می‌یابد و در صورت بروز علائم ترک در زمان شروع مصرف دارو پیش از افزایش دوز باید مدتی صبر کرد. پیک غلظت پلاسمایی دارو ۲-۴ ساعت بعد از مصرف خوراکی است و طی اینداکشن اولیه قبل از اضافه نمودن دوز دارو باید ۳ ساعت صبر نمود.^[۳]

کارآیی درمان نگهدارنده[ویرایش]

علی رغم تفاوت‌های زیاد در اهداف و سیاست گذاری‌ها در درمان با متادون، درمان نگهدارنده همواره از سال ۱۹۶۴، در ارزیابی‌ها نتایج مثبت را به بار آورده‌است. برای درک کامل درمان با متادون، اهداف مشترک برنامه‌های ترک باید در نظر گرفته شود: ۱. حذف یا کاهش علائم ترک ۲. حذف یا کاهش میل شدید به مواد ۳. جلوگیری از عود ۴. بازگرداندن سطح فعالیت فیزیولوژیکی که بواسطهٔ مواد از بین رفته‌است. ۵. کاهش رفتارهای مجرمانه و بهبود رفتارهای تولید کننده اجتماعی و سلامت روانی. این درمان استفاده از هروئین را کاهش می‌دهد، میزان مرگ و ارتکاب جرم ناشی از مصرف هروئین را کم می‌کند و برای بیمار این امکان را فراهم می‌کند که سلامت و سازندگی اجتماعی خود را افزایش دهد. علاوه بر آن از شیوع بیماریهای عفونی ناشی از تزریق جلوگیری می‌نماید. اثر اصلی مصرف متادون کاهش میل فرد به مواد، پیشگیری از سندرم ترک و جلوگیری از حالت نشئهٔ ناشی از مصرف هروئین است(۱)^[۴] تاکنون تحقیقات زیادی دربارهٔ اثرات درمان با متادون انجام شده‌است. و مدارک معتبری وجود دارد که نشان می‌دهد، تا زمانی که معتاد به هروئین در سیستم درمان حضور دارد، معتادین به هروئین در ریسک پایین تری از مرگ، انجام جرم‌های اجتماعی هستند و احساس و عملکرد بهتری دارند(۲).^[۵] بسیاری از مطالعات کاهش میزان وقوع جرم را با شروع درمان اثبات نموده‌اند. مانند بسیاری دیگر از متغییرهای تحت تاثیر درمان میزان کاهش جرم رابطهٔ مستقیمی با طول مدت باقی‌ماندن در درمان دارد. برای مثال در هنگ کنگ همزمان با معرفی متادون در سال ۱۹۷۶ کاهش ۸۵٪ در تعداد سوء مصرف کنندگان هروئین ای که طی ۴-۶ سال به زندان فرستاده شدند دیده شد. فعالیت‌های اجتماعی سازنده - که با معیارهایی مانند اشتغال و ادامه تحصیل ارزیابی می‌شود- نیز با افزایش زمان ماندن در درمان افزایش می‌یابد. افسردگی مشکل شایعی در میان بیماران وابسته به مواد اپیوئیدی است و باعث پیش آگهی بدتر در این بیماران می‌شود. افسردگی رابطهٔ پیچیده‌ای با سوء مصرف مواد اپیوئیدی دارد و ممکن است اختلالی مجزا بوده یا به دنبال استرس‌های روانی-اجتماعی یا اثرات سمی و یا عوارض ترک مواد ایجاد شود. درمان‌های اولیهٔ سوء مصرف اپیوم‌ها (درمان نگهدارنده یا جایگزین با متادون و بوپرونورفین) با بهبود قابل توجه در افسردگی همراه هستند. در مقابل مطالعات مختلف اثرات متفاوتی را برای مصرف داروهای ضدافسردگی ذکر کرده‌اند، اکثر آنها به تاثیر منفی و تعداد کمتری به تاثیر مثبت استفاده از این داروها اشاره کرده‌اند. علت تفاوت نتایج این مطالعات معلوم نیست و به بررسی‌های بیشتری برای درک چگونگی انتخاب سوء مصرف کنندگانی که بیشترین سود را از داروهای ضدافسردگی می‌برند احتیاج است. مطالعات محدودی به بررسی مداخلات رفتاری و روانی-اجتماعی برای درمان افسردگی در این بیماران پرداخته اند(۳).^[۶] مطالعات اخیر نشان می‌دهند که خصوصیات برنامه فاکتور بسیار مهمی در نتایج حاصله از آن هستند. روس و بال فاکتور اساسی در ماندن در درمان را دوز کافی دارو، ارائه دهندگان خدمات آموزش دیده، اعتماد و رابطهٔ استوار بین بیمار و ارائه دهندگان خدمات، سیاست‌ها و دستورالعمل‌های روشن و مشخص، ثابت بودن ارائه دهندگان خدمات و اخلاق مند بودن آنان، انعطاف پذیر بودن قوانینی که در منزل قرار است اجرا شوند و سایر خصوصیات مرتبط با اجرا می‌دانند. همانطور که ذکر شد در دوزهای کافی، مصرف هروئین مشحصا در اکثر بیماران کاهش می‌یابد، الکل و کوکائین(کراک و کوکائین هیدروکلراید) مهمترین داروهایی هستند که مصرفشان در MMT ادامه می‌یابد. الکل خصوصاً یکی از علل عمدهٔ مرگ در این برنامه‌است. با وجود آنکه شیوع مصرف کوکائین در میان مصرف کنندگان در ابتدای شروع MMT از ۸۴٪ به ۶۶٪ کاهش می‌یابد اما عدم توانMMT در کاهش چشمگیر آن از نقاط ضعف و انتقاد برانگیز این روش درمان بوده‌است. قبل از گسترش کوکائین و ایدز همراه آن، مصرف همزمان الکل از مشکلات عمدهٔ این روش درمان بود که حدود ۲۰-۲۵٪ بیماران را درگیر می‌کرد. پیش از ۱۹۸۶ شرایط طبی مرتبط با الکلیسم اصلی ترین عامل مرگ درMMT بود. تحقیقات نشان می‌داد وقتی بیمارانMMT را ترک می‌کنند مصرف الکلشان افزایش می‌یابد. احتمالاً بیماران به منظور فرار از میل به نارکوتیک‌ها و افتادن مجدد به دام هروئین مصرف الکل را افزایش می‌دهند. دو مشکل دیگر متادون درمانی شامل:۱-افزایش احتمال مرگ و میر در دوران اولیهٔ ورود به سیستم درمان. ۲- تبدیل شدن تجارت متادون به بازار سیاه می‌باشد(۲).^[۷] درمان نگهدارنده با متادون همواره به عنوان عامل کاهش دهندهٔ میزان مرگ و میر سوء مصرف کنندگان مواد در نظر گرفته شده‌است. مطالعهٔ ۷ سالهٔ کلازن به منظور بررسی میزان این کاهش بر روی ۳۷۸۹ شرکت کننده در برنامهٔ متادون درمانی انجام شده‌است. نتایج مطالعه نشان می‌دهد که ریسک نسبی مرگ و میر افراد تحت درمان ۰٫۵ درصد کمتر از زمان آن قبل از شروع درمان است. ریسک مرگ در کسانی که «قصد شروع درمان» را داشتند ۰٫۶ درصد کمتر از دوران قبل از درمان است. از طرفی کسانی که برنامهٔ درمان را ترک می‌کنند، خصوصاً مردان در خطر بالای مرگ و میر قرار دارند. البته در این مطالعه آمار مرگ ناشی از مسمومیت دارویی لحاظ نشده‌است و در صورت بررسی اثر آنان میزان کاهش کمتر از داده‌های ذکر شده خواهد بود(۴).^[۸] مطالعه‌ای در تگزاس در سالهای ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۲ علل مرگ ۷۶۶ بیماری را که تحت درمان با متادون بودند بررسی کرده‌است. در مقایسه با آمار مرگ و میر جامعهٔ عمومی تگزاس، علت مرگ در اثر مسمومیت دارویی در این افراد ۴٫۶ برابر؛ مرگ به علت بیماری کبدی ۳٫۴ برابر؛ به علت بیماریهای تنفسی ۱٫۷؛ به علت قتل۱٫۵ و به علت ایدز ۱٫۴ برابر بیشتر از عموم جامعه بود. آمار مرگ به علت خودکشی و تصادفات نقلیه در این افراد کمتر از میانگین جامعه گزارش شده است(۵).^[۹] نگرانی‌ها نسبت به افزایش خطر خودکشی در طی درمان با نالترکسان و در شروع درمان با متادون در میان معتادین افزایش یافته‌است. مطالعهٔ تریت ر. در استرالیا افزایش خطر مرگ در زمان ورود به سیستم درمان با متادون را ثابت می‌کند. این مطالعه یافته‌ای مبنی بر افزایش میزان خودکشی یا مسمومیت در زمان استفاده از نالترکسان را گزارش نمی‌کند.(۶)^[۱۰]

ترک درمان[ویرایش]

قسمت عمدهٔ بیمارانی که مرخص می‌شوند به سمت مصرف مجدد هروئین روی می‌آورند، سایرین از نارکوتیک‌ها و الکل استفاده خواهند کرد. روس و بال متوجه شدند ۸۲٪ بیماران طی ۱۰ ماه اول خروج از برنامه مصرف IV خواهند داشت. تقریباً نیمی از افراد در۱-۳ ماه اول خروج از برنامه مجدداً مصرف را شروع خواهند کرد. دال به این نتیجه رسید که عود مستقل از متغیرهای فردی مانند نژاد، جنس و سطح تحصیلات است. ترک درمان عوارض کشنده‌ای دارد. اپل ذکر می‌کند که میزان مرگ بیماران مرخص شده ۲ برابر بیمارانی است که هنوز در برنامهٔ درمانی هستند. MMT برنامه‌ای سودآور بوده و از نظر اقتصادی برای جامعه مفید است. به صورتی که نسبت سود به هزینهٔ آن ۴٫۴ به ۱ است. این سود نه تنها به خود بیمار بلکه به کل جامعه می‌رسد(۱).^[۱۱]

ترامادول

ترامادول (نام ژنریک: Tramadol) که به نامهای تجاری ترامال، ترامدو بایومادول نیز شناخته می‌شود. یک داروی مسکن شبه تریاک است و یک نوع اپیویید به حساب می‌آید. این دارو برای تسکین دردهای متوسط تا شدید تجویز می‌شود. ترامادول یک آگونیست برای گیرنده‌های مو (μ) اوپیویید، و سیستم نورآدرنرژیک و سروتونرژیک بوده و باعث افزایش آزاد سازی سروتونین می‌شود. خاصیت چسبندگی ترامادول به گیرنده‌های "مو" بسیار ضعیف است تقریباً ۶۰۰۰\۱ نسبت به مرفین، ماده متابولیزه شده O-Desmethyltramadol نسبت به عنصرمادر خاصیت چسبندگی بیشتری به گیرنده‌های "مو" دارد (۰،۱ برابر مرفین) و خاصیت مخدری قویتری از خود به جا می‌گذارد. خاصیت تسکین درد در ترامادول حدود ۱۰ برابر ضعیف تر از مرفین است. علاوه بر این ترامادول باعث جلوگیری از بازجذب "نورآدرنالین" و افزایش آزاد سازی "سروتونین" می‌شود و غلظت این دو ماده را در سیناپس بالا می‌برد، این امر باعث ایجاد نوعی خاصیت، مانند داروهای ضدافسردگی و همچنین هوشیاری می‌شود و برعکس مرفین فرد مصرف کننده را فعال‌تر می‌کند، حتی در برخی از مصرف‌کنندگان حالات ضعیفی مانند (MDMA (XTC مشاهده شده، احتمال گرفتگی عضلانی نیز کاهش میابد. با خوردن ۱۰۰ میلی گرم ترامادول سطح خونی دارو در دو ساعت به حداکثر می‌رسد. حدود ۲۰ درصد ترامادول به پروتئین خون بسته می‌شود. ۳۰ درصد ترامادول بصورت تغییر نیافته و ۶۰ درصد آن بصورت متابولیتهای شکسته شده در کبد از راه ادرار دفع می‌شود. نیمه عمر دارو ۴ تا ۶ ساعت می‌باشد. موارد مصرف ترامادول برای تسکین درد معمولاً به مدت کمتر از ۵ روز و به مقدار ۵۰ تا ۱۰۰ میلی گرم هر ۸ ساعت تجویز می‌شود، همچنین این دارو جهت درمان سندروم پای بی‌قرار نیز تجویز می‌شود.^{[۲][۳][۴][۵]}

محتویات

 [نهفتن] 

• ۱ تاریخچه
• ۲ اشکال مختلف دارو
• ۳ اعتیاد
• ۴ عوارض جانبی
• ۵ منابع

تاریخچه[ویرایش]

این دارو توسط شرکت آلمانی گروننتال (Grünenthal) در دهه ۱۹۷۰ با نام تجاری ترامال (®Tramal) ساخته شد. گروننتال در سالهای بعد حق تولید ترامادول را به شرکتهای متعددی در سراسر دنیا واگذار کرد.

در سال ۲۰۱۳ پژوهشگران فرانسوی، سوئیسی و کامرونی در پوسته ریشه یک گیاه دارویی افریقایی به نام N. latifolia ترامادول یافتند. این که یک داروی مصنوعی در مقادیر قابل توجهی در طبیعت وجود داشته باشد یک پدیده بسیار نادر است.^[۶]

اشکال مختلف دارو[ویرایش]

ترامادول معمولاً به شکل نمک هیدروکلراید تولید شده و به دو شکل خوراکی (بیشتر کپسول و قرص) و آمپول به بازار عرضه می‌شود. مقدار جذب و تأثیر فرم تزریقی ترامادول بسیار بیشتر از فرم خوراکی است. ترکیب ترامادول و استامینوفن نیز در بازار موجود است (که در ایران عرضه نمی‌شود).^[۷]

در خارج از ایران به صورت قرصهای آهسته رهش Retard، آمپول، کپسول و قطره موجود می‌باشد، مصرف قطره خوراکی آن رایج‌تر است و برعکس اکثر داروهای اپیوئیدی شامل قوانین داروهای مخدر نمی‌شود و با نسخه عادی پزشک قابل تهیه‌است.

اعتیاد[ویرایش]

علائم جسمی ترک ترامادول احتمالاً به علت خواص ضدافسردگی این دارو (جلوگیری از بازجذب سروتونین و نورآدرنالین) شدیدتر از علائم ترک مخدرهایی مانند تریاک می‌باشد، حتی بعد از قطع مصرف کوتاه مدت ترامادول علائمی مانند بی خوابی، سندروم پای بی‌قرار (RLS) و افسردگی بروز می‌کند. مصرف بدون وقفه آن در طولانی مدت باعث ایجاد مقاومت بدنی نسبت به مواد اپیوییدی شده و دوز مصرف آن باید افزایش یابد تا اثری مشابه مقدار مصرف اولیه را ایجاد کند، مدتی بعد از قطع مصرف دارو مقاومت بدنی نسبت به ترامادول و دیگر مواد اپیوئیدی به حالت اولیه بر می‌گردد.^[۸]

عوارض جانبی[ویرایش]

عوارض مشابه دیگر داروهای شبه‌تریاک (تهوع، سرگیجه، خواب آلودگی، خشکی دهان. دیر انزالی. یبوست، افت فشار خون، تعریق، خارش) در ترامادول هم دیده می‌شود اما احتمال بروز دپرسیون تنفسی که کشنده‌ترین عارضه این گروه داروهاست، با ترامادول خوراکی نسبت به مرفین کمتر است. مصرف این دارو به علت افزایش سطح سروتونین، بیشتر از دیگر مواد اپیوئیدی ایجاد حالت تهوع می‌کند، همچین باعث بی خوابی می‌شود. مصرف بیشتر از ۴۰۰ میلی گرم ترامادول برای افراد بدون مقاومت بدنی در مقابل مواد اپیوئیدی خطرناک است.

مصرف همزمان داروهای مهارکننده بازجذب سروتونین و مهارکننده منوآمینواکسیداز موجب تشدید عوارض دارو و گاهی سندرم سروتونین می‌گردند.

یکی از عوارض نادر ولی خطرناک مصرف ترامادول تشنج می‌باشد. تشنج معمولاً در اثر مصرف زیاد این دارو یا مصرف دارو در بیماران صرعی یا بیمارانی که دچار آسیب مغزی شده‌اند با بیمارانی که مشکلات کبدی کلیوی (دفع دارو دچار اختلال گشته و افزایش مقدار دارو در خون) دارند و یا معتادان به الکل ایجاد می‌گردد. همچنین احتمال وابستگی دارویی و بروز علائم ترک مشابه دیگر ترکیبات شبه تریاک هم وجود دارد.^[۹][۱۰] یکی دیگر از عوارض نادر ترامادول (چهار تا پنج ساعت پس از مصرف) افزایش فشار خون به همراه سردرد شدید می‌باشد مریم اخگری، رئیس بخش سم‌شناسی پزشکی قانونی تهران با اشاره به افزایش مصرف داروهای مخدر مانند متادون و ترامادول اعلام کرد در مطالعه‌ای که طی پنج سال اخیر انجام شده مرگ‌های ناشی از مصرف ترامادول ۴۰ برابر بیشتر شده است. در این مقاله به نوع مرگ و تعداد قربانیان اشاره نشده است^[۱۱].

قرص ب2

تاریخ ارسال: سه‌شنبه 6 خرداد‌ماه سال 1393 ساعت 00:13 | نویسنده: عباس کریمی | چاپ مطلب 0 نظر

تبریک می گوئیم که توانسته اید واقعیت را درک کنید. اکنون می دانید که بیمار هستید. تصمیم گرفته اید که تغییری ایجادکنید و این بیماری را از وجود خود دور کنید. به چند طریق می توانید سم زدائی کنید یکی از آنها استفاده از قرصهای زیر زبانی است. تعیین روش درمان را به تیم درمان خود محول کنید. ضمن اینکه شرایط و انتظارات خود را مطرح می کنید در جهت تغییر تصمیم تیم درمان تلاش نکنید. یادتان باشد که آنچه بنظر شما خوب است حتماً برایتان مفید نیست.

دراین درمان که حدوداً 2 هفته طول می کشد از قرصهای زیر زبانی استفاده می کنید. با مصرف این قرصها حال عمومی خوب است. توانایی کار کردن دارید ولی ممکن است به علت خواب آلودگی ناشی از مصرف دارو از رانندگی و کار با ماشین آلات دقیق و خطرناک منع شوید.

این دارو در اختیار شما قرار نمی گیرد باید برای مصرف آن هر روز به مرکز درمانگر خود مراجعه کنید. داروی تجویز شده در مدت تقریباً 2 هفته به تدریج کاهش یافته وقطع می شود. با قطع آن علائم محرومیت _ بی خوابی، درد، ضعف، دل پیچه و... ممکن است پیدا شود. این علائم خفیف تا متوسط بوده گرچه موجب ناراحتی شما می شود ولی غیر قابل تحمل نیست.

توجه داشته باشد:

1.   غیر از داروی تجویز شده داروی دیگری مصرف نکنید. اگر قبل از شروع سم زدائی دارویی مصرف می کرده اید آن را به پزشک معالج خود اطلاع دهید.

2.      الکل . حشیش و موا مخدر دیگر مصرف نکنید.

3.      هر نوع بیماری خود را به پزشک اطلاع دهید.

4.      غذاهای مقوی بخورید. مایعات زیاد بنوشید.

5.      استراحت کنید.

6.      در صورتی که بهر دلیل دارو در اختیار شما قرار گرفته از کم و زیاد کردن مقدار مصرف خود خود داری کنید.

7.      داروی تجویز شده را به دیگران توصیه نکنید.

8.   قرص ها را زیر زبان قرار دهید تا حل شده وجذب شود. اگر مثل قرصهای معمولی آن را ببلعید اثر آن کم خواهد شد.

تاریخ ارسال: سه‌شنبه 6 خرداد‌ماه سال 1393 ساعت 00:10 | نویسنده: عباس کریمی | چاپ مطلب

قرص ب2 و

نویسنده: فرزانه (ربابه)دریاباری - ۱۳٩۱/۳/٢٠

یکی از شیوه های تایید شده سم زدایی بیماران به مواد مخدر و نیز یکی از انواع درمان های نگهدارنده، استفاده از قرص زیر زبانی بوپره نورفین است. بوپره نورفین یک ماده نیمه صناعی مشتق در زمره تبایین است که در زمره ی مواد اوپیوئیدی به شمار می رود.

این ماده، آگونیست نسبی گیرنده μ (مو) و آنتاگونیست k (کاپا) است. در دوزهای پایین اثر آگونیستی و در دوزهای بالاتر اثر آنتاگونیستی دارد. چند خاصیت این دارو سبب شده که به عنوان دارویی مفید در درمان اعتیاد به اپیوئیدها مصرف شود که در ذیل آمده است :

بوپره نورفین آگونیست نسبی است، لذا سقف اثر دارد. یعنی اگرچه افزایش دوز دارو تا 32 میلی گرم باعث افزایش تاثیر آن می گردد، اما در دوزهای بالاتر، دیگر اثر آن افزایش نمی یابد. بنابراین نسبت به آگونیستهای خالصی چون مورفین یا متادون ایمنی بیشتری دارد. اگرچه احتمال سرکوب تنفس منقبضی نیست، به ویژه چنانچه بیمار همزمان سوء مصرف برخی داروها مثل بنزودیازپایین ها را هم داشته باشد، افزایش نمی یابد.

میل اتصالی بوپره نورفین به گیرنده μ بسیار بالاست و در رقابت با سایر مخدرها سریع به گیرنده متصل می شود. بنابراین احتمال سوء مصرف سایر مخدرها در طی درمان با این دارو بسیار کمتر است. یعنی سایر مخدرها قادر به اشغال گیرنده ای که توسط بوپره نورفین مسدود شده نمی باشند. از طرفی این مساله در مورد آگونیست های گیرنده μ هم صادق است. یعنی نالوکسان و سایر آنتاگونیست ها نیز نمی توانند بوپره نورفین را از گیرنده جدا کرده و علائم ترک ایجاد نمایند که البته در مسمومیت با این دارو بسیار خطرناک است.

از آنجایی که قرص های مذکور میل شدیدی به گیرنده μ و اثرات آگونیست و آنتاگونیستی دارند، در افراد وابسته توسط بلند شدن سایر مواد از روی گیرنده ها باعث ایجاد اثرات خماری می شود. لذا برای شروع درمان باید به نیمه عمر ماده مصرفی توسط بیمار توجه داشت. معمولاً در مورد هروئین و کراک 6 تا 8 ساعت،تریاک 8 تا 12 ساعت و متادون 24 تا 36 ساعت باید بعد از آخرین مصرف بیمار تجویز شود.

اثرات نعشه آور ( high زدایی ) بوپره نورفین بسیار کمتر از داروهای آگونیست خالص است. در ضمن احتمال وابستگی به آن بسیار کمتر، سندرم ترک آن نیز شدت کمتر و شروع کندتری دارد. اکثر وابستگی های دیده شده نسبت به این دارو مربوط به فرم تزریقی آن است، لذا لازم به ذکر است که شکل تزریقی بوپره نورفین هیچ نقشی در درمان اعتیاد ندارد و فقط فرم زیرزبانی آن توصیه می شود.

بوپره نورفین معمولاً بسیار آهسته از گیرنده ها جدا می شود. همین مساله منجر به علائم ترک خفیف پس از قطع این دارو می شود.

با توجه به پیشرفت کم مقاومت دارویی و کم بودن سمیت فزاینده، داروی مناسبی برای درمان نگهدارنده هم است. در ضمن چون اثرات نعشه آور آن از 12 میلی گرم به بالا دیگر افزایش نمی یابد می توان داروی دو روز بیمار را به صورت یکجا و در واقع یک روز در میان به بیمار داد ( البته به شرطی که مجموع آن از 32 بیشتر نشود ).

فرم های دارویی بوپره نورفین با نام تجاری subutex ( فقط بوپره نورفین ) و suboxone از ترکیب با نالوکسان در سال 2002 مورد تایید FDA قرار گرفتند. هر دوی این ها به صورت قرص های 2 و 8 میلی گرم وجود دارد. اضافه شدن نالوکسان به قرص، احتمال سوء مصرف آن را کاهش می دهد، چرا که اگر دارو به صورت وریدی تزریق شود، به دلیل جذب بالا، نالوکسان سریع تر علائم ترک ایجاد می کند؛ اما احتمال جذب روش زیر زبانی فقط 10 درصد است و علائم ترک ایجاد نمی کند.

بوپره نورفین در ایران به صورت قرص های زیرزبانی 2 و 4/0 میلی گرم ( Buprexin ) توسط شرکت داروسازی مهر دارو تولید شده است.

راه جذب

جذب خوراکی دارو بسیار ناچیز است، اما جذب زیرزبانی آن بسیار بالاست؛ در این روش غلظت خونی بیمار دو ساعت بعد از مصرف ایجاد می شود؛ نیمه عمر آن سه ساعت و 96 درصد آن در ترکیب با پروتئین است. بیشتر دارو بدون تغییر از مدفوع دفع می شود و مقداری از متابولیت های آن نیز در ادرار قابل دستیابی است.

اثرات مصرف دارو

در افراد غیر وابسته مصرف زیرزبانی این دارو سبب بروز اثرات آگونیستی خفیف می شود. هر چه دوز بالاتر باشد، اثرات بیشتر و طولانی تر می شود، اما در افراد وابسته مصرف حاد بوپره نورفین ایجاد علائم ترک می کند. بنابراین همان طور که گفته شد باید فاصله زمانی لازم از آخرین دوز ماده مخدر مصرفی رعایت شود.

بوپره نورفین نسبت به هروئین و مورفین اثرات سرخوشی، رخوت و افت تنفسی کمتری ایجاد می کند. تضعیف تنفسی آن نیز از سایر اوپیوها کمتر است. در مصرف طولانی شواهدی از صدمه به اندامها وجود ندارد. گرچه گاهی افزایش آنزیم های کبدی دیده می شود.

عوارض جانبی

سرکوب ( ساپرس ) تنفسی : به مراتب کمتر از آگونیست خالص او پیوئیدهاست. با این حال در روش تزریق وریدی دیده می شود، به ویژه هنگامی که بیمار همزمان سوء مصرف بنزودیازپین دارد یا الکل و سایر مخدرها را هم مصرف می کند. مصرف این دارو در بیماران CopD و هپوکسی باید با احتیاط صورت گیرد.

ضعف CNS: به ویژه با مصرف با بنزودیازپین ها، فنوتیازین ها، داروهای خواب آور و الکل بیشتر است.

وابستگی: البته نسبت به آگونیست های خالص شدت کمتری دارد.

مشکلات کبدی: به نظر می رسد بین مصرف بوپره نورفین و افزایش آنزیم های کبدی ارتباطی وجود دارد. علائم کبدی از افزایش موقتی ترانس آمینازها تا نکروز، سندرم هپاتورنال و ... گزارش شده است.

واکنش های آلرژیک : شایع ترین علائم به صورت بثورات پوستی، کهیر، خارش، راش و در مواردی به صورت شوک آنافیلاکتیک و برونکواسپاسم گزارش شده است.

تداخلات دارویی

با داروهایی که در سیستم کبدی سیتوکروم متابولیزه می شوند تداخل دارد. تمام داروهایی که منع کننده سیستم سیتوکروم باشند ( مثل کتوکونازول، آنتی بیوتیک های ماکرولیدی، فلوواکسامین، TCA و SSRI، مترونیدازول و امپرازول ) باعث بالا رفتن سطح خونی بوپره نورفین می شوند. داروهایی که سیستم مذکور آنزیمی را القا می کنند مثل فنوباربیتال، فنی توئین، ریفامپین و کاربامازپین سطح خونی دارو را می کاهند.

شایان ذکر است این دارو در حاملگی از جفت رد شده و سبب بروز علائم ترک در نوزاد می شود. البته امنیت مصرف آن در حاملگی هنوز قطعی نیست.