هنگامی که پرقدرت‌ترین آزمایشگاه برخورددهنده ذرات در ماه اوت راه اندازی می‌شود ، برخی از عجیب‌ترین کشفیات نظیر ماده نامریی یا ابعاد اضافی در فضا در معرض آزمایش قرار می‌گیرد.
اما به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس، برخی منتقدان بیم آن دارند که تحقیقات آزمایشگاه ابرتصادم گر هادرون از بدترین فرضیاتی که فیزیکدانان مطرح کرده‌اند نتایج ویرانگرتری داشته باشد.
برای آنان این سوال مطرح است که آیا این برخورددهنده سیاهچاله ای بوجود خواهد آورد که زمین را می‌بلعد یا ذراتی در فضا می‌پراکند که زمین را به یک توده داغ مرده تبدیل می‌کند؟
اما دانشمندان سازمان تحقیقات هسته‌ای اروپا یا همان سرن CERNکه برخی از آنها یک نسل است روی برخورددهنده ۵/۸میلیارد دلاری کار می‌کنند این فرضیات را احمقانه می‌دانند.
لین ایوانس سرپرست این طرح می‌گوید واضح است که با راه اندازی این شتاب دهنده دنیا به آخر نخواهد رسید.
دیوید فرانسیس فیزیکدان بخش ردیاب ذرات اطلس ، هنگامی که در مورد نگرانی از سیاهچاله‌ها و ذرات کشنده موسوم به strangeletsسوال شد لبخندی زد و گفت اگر گمان می‌کردم ممکن است چنین اتفاقی بیافتد خود من اینجا نمی ماندم.
این برخورددهنده از یک حلقه مغناطیس‌های بسیار سرد با پیرامونی برابر ۲۷ کیلومتر تشکیل شده که به یک ردیاب عظیم به شکل بشکه متصل است. این حلقه که در مرز میان سوییس و فرانسه قرار دارد در عمق ۱۰۰متری زیر زمین مدفون است.
انتظار نمی‌رود فعالیت این دستگاه که بزرگترین آزمایش علمی تاریخ نامیده شده است، تا قبل از ماه اوت آغاز شود و ماهها طول می‌کشد تا این دستگاه بطور کامل فعال شود. اما زمانی که کار آن شروع شد انتظار می‌رود به برخی از شگفت انگیزترین کشفیات بینجامد.
قرار است دانشمندان در این تحقیقات، به جستجوی علایم ماده تاریک نامریی و انرژی تاریک بپردازند که ۹۶درصد کیهان را تشکیل داده است و امیدوارند به پدیده پیچیده Higgs bosonنگاهی بیندازند.گمان می‌رود جرم ماده به خاطر وجود این ذره باشد که تاکنون کشف نشده است.
این برخورددهنده می‌تواند شواهدی از ابعاد اضافی فراهم کند که برای فرضیه ابررشته ( superstring theory ) یک موهبت محسوب می‌شود. این فرضیه می گوید کوارک‌ها که ذرات تشکیل‌دهنده اتم‌ها هستند، رشته‌های لرزان کوچکی هستند.
این فرضیه می‌تواند بسیاری از سوالات پاسخ داده نشده فیزیک را حل کند، اما حل آن نیازمند ۱۰بعد است که بسیار بیشتر از سه بعد فضایی است که حواس ما می‌تواند احساس کند.
ایمنی این برخورددهنده که هفت برابر قویترین رقیب آن در فرمی لاب واقع در نزدیکی شیکاگو انرژی تولید می‌کند، سالها مورد بحث بوده است. طبق برآورد فیزیکدانی به نام مارتین ریس احتمال اینکه یک شتاب‌دهنده یک فاجعه جهانی ایجاد کند یک در ۵۰ میلیون است.
هر چند این احتمال بسیار کمی است، اما مشابه شانس برنده شدن در برخی بخت آزمایی است.
یک گروه سرن اخیرا با انتشار گزارشی به این نتیجه رسیدند که خطر وقوع یک حادثه فاجعه بار وجود ندارد. این گزارش یافته‌های گزارش ایمنی سرن در سال ۲۰۰۳را تایید کرد و یک گروه پنج نفره از دانشمندان برجسته غیروابسته به سرن از جمله یک برنده جایزه نوبل بر این نتایج صحه گذاشتند.
منتقدان این تصادم گر در ماه مارس دادخواستی را در دادگاه هاوایی تنظیم کردند تا شروع فعالیت این مجموعه را متوقف کنند. آنها مدعی هستند که فعالیت برخورددهنده پیامدهای ناخواسته‌ای دربردارد که می‌تواند در نهایت به تخریب سیاره ما بینجامد.
فیزیکدان و حقوقدانی به نام والتر واگنر یکی از این شاکیان است. او گزارش ایمنی سرن را که ۲۰ژوئن منتشر شد دارای چندین اشکال مهم می‌داند و نظر وی در مورد خطرهای استفاده از این شتاب‌دهنده عوض نشده است.
حقوقدانان وزارت دادگستری آمریکا به نمایندگی از وزارت انرژی و بنیاد ملی علوم طرحی را برای رد این دعوای حقوقی تنظیم کرده اند.
این دو سازمان مبلغ ۵۳۱میلیون دلار در ساخت این برخورددهنده مشارکت کرده اند و بنیاد ملی علوم با پرداخت ۸۷میلیون دلار از هزینه‌های عملیاتی سالیانه موافقت کرده است. صدها دانشمند آمریکایی در این تحقیق مشارکت دارند.
این حقوقدانان ادعاهای مطرح شده در این دادخواست را حدسیات غیرعادی توصیف کردند و گفتند هیچ دلیلی برای باور کردن خطر ناشی از سیاهچاله‌ها یا سایر اجرامی که برخورددهنده تولید می‌کند وجود ندارد. قرار است اواخر ژوییه یا ماه اوت دادگاه این پرونده برگزار شود.
دانشمندان سرن می‌گویند از ۴/۵میلیارد سال پیش تاکنون که منظومه شمسی تشکیل شد، پرتوهای کیهانی زمین را بمباران کرده‌اند و تصادمهایی نظیر آنچه که برای این برخورددهنده برنامه ریزی شده است ایجاد کرده‌اند و لی زمین تا به امروز زنده مانده است.
جان الیس فیزیکدان نظری در سرن می‌گوید برخورددهنده فقط آنچه را که هر ثانیه در طبیعت اتفاق می‌افتد، آنچه که میلیاردها سال است انجام می‌شود بازآفرینی می‌کند .
منتقدانی نظیر واگنر می‌گویند تصادماتی که شتاب‌دهنده ها انجام می‌دهند می تواند بسیار خطرناکتر از پرتوهای کیهانی باشد.
هر دو پدیده ، میکروسیاهچاله‌هایی ایجاد می‌کنند که انواع زیراتمی سیاهچاله‌های کیهانی است، سیاهچاله‌ها ستارگان فروپاشیده‌ای هستند که میدان جاذبه آنها به حدی قوی است که می‌تواند سیارات و سایر ستارگان را ببلعد.
اما میکروسیاهچاله‌ها که در اثر تصادم پرتوهای کیهانی ایجاد می‌شوند احتمالا با چنان سرعتی سیر می‌کنند که بدون هیچ خطری از زمین می‌گذرند.
اما منتقدان می‌گویند سیاهچاله‌های تولید شده از یک تصادم گر حرکت بسیار کندتری دارند و داخل میدان جاذبه زمین به دام می‌افتند و در نهایت این کره را تهدید می‌کنند.
منتقدان می‌گویند این برخورددهنده ابتدا سیاهچاله‌های کوچکی ایجاد می‌کند که الیس این احتمال را رد می‌کند. آنها می‌گویند حتی اگر این سیاهچاله ظاهر هم شوند همانگونه که استفان هاوکینگ فیزیکدان انگلیسی پیش بینی کرده است بلافاصله از بین می‌روند.
سرن در مورد ذرات خطرناک strangeletsخاطر نشان می‌کند که وجود آنها هیچ گاه به اثبات نرسیده است. حتی اگر این ذرات داخل برخورددهنده تشکیل شوند به سرعت تجزیه می‌شوند.
هنگامی که برخورددهنده با نیروی کامل فعالیت کند دو پرتو پروتون با سرعت ۱۱هزاردور در ثانیه در جهت‌های مخالف به دور این حلقه عظیم می‌چرخند.
این پرتوها در دو لوله به ضخامت شیلنگ آتش نشانی حرکت می‌کنند و داخل یک خلا که سردتر و تهی تر از فضای ماورای جو است با سرعت حرکت می‌کنند.
مسیر حرکت این پرتوها توسط مغناطیس‌های بسیار سرد خنک می‌شود تا پرتوهای اطراف این حلقه‌ها را هدایت کند و مانع از عبور بسته‌های پروتون از درون مغناطیس‌های پیرامونی شود.
مسیر این پرتوها در چندین ردیاب استوانه‌ای که در طول حلقه قرار دارند با یکدیگر تلاقی می‌کنند و تعداد معدودی از پروتون‌ها ی داخل آنها با یکدیگر برخورد می‌کنند. دو ردیاب که بزرگترین این ردیاب‌ها محسوب می‌شوند ، درواقع دوربین‌های دیجیتالی عظیمی هستند که هر کدام هزاران تن وزن دارند و قادرند هر ثانیه میلیونها عکس بگیرند.
این ردیاب‌ها سالیانه ۱۵پتابایت اطلاعات تولید خواهندکرد که معادل کوهی از سی دی به ارتفاع ۱۲مایل است. تجزیه و تحلیل این اطلاعات نیازمند یک شبکه جهانی رایانه‌های پرسرعت است.
واگنر و برخی دیگر دادخواستی را برای توقف فعالیت برخورددهنده یون سنگین Relativisticیا RHICدر آزمایشگاه ملی بروک هاون در نیویورک در سال ۱۹۹۹ارایه دادند. اما دادگاه دادخواست آنها را رد کرد.
در محوطه سرن که به فاصله کمی از سواحل دریاچه ژنو واقع شده ، بهار امسال هزاران نفر گردهم جمع شدند.
در این جا ارتش عظیمی از دانشمندان وجود دارند که می‌دانند درباره چه سخن می‌گویند!
